Raskolnikow jest biednym studentem, który dużo rozmyśla na temat porządku społecznego. Można także tutaj zauważyć pewien wpływ ideologii Nietzschego, który dzielił rasę ludzką na różne kategorie, w zależności od tego, czy jesteśmy w stanie przekroczyć pewne granice moralności. Nadludzie to taka kategoria osób, które potrafią zabijać i nie odczuwają z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia, Raskolnikow podaje przykłady takich wielkich osobowości, do których należy także Napoleon. Jednocześnie rodzi się w nim myśl zabójstwa starej lichwiarki, którą nazywa po prostu wszą. Jest to okrutna kobieta, która według Raskolnikowa nie zasługuje na szacunek, gdyż jest jedynie problemem dla społeczeństwa.
Oprócz tego posiada zgromadzone pieniądze i inne drogocenne elementy biżuterii. Jednak jest to jedynie pomysł. Mężczyzna nawet nie myśli, że mógłby coś takiego zrobić. Mimo to myśl o zabójstwie nigdy go nie opuszcza. Pewne okoliczności takie jak rozmowa z Marmieładowem czy przeczytanie listu od matki sprawiają, że jednak Raskolnikow dopuszcza się tego straszliwego czynu. Ma wszystko zaplanowane w najdrobniejszych szczegółach. Jednak po zabiciu lichwiarki, w jej domu pojawia się także jej siostra, którą również musi zamordować, żeby go nie zdemaskowała. Jest to dla niego wielki szok psychiczny, gdyż zabił niewinną osobę. Zgromadzone kosztowności ukrywa. Jednocześnie wpada w poważną chorobę.
Do Raskolnikowa przyjeżdżają matka i siostra Dunia, która postanawia zerwać zaręczyny z Łużynem. Nieoczekiwanie umiera Marmieładow, a Raskolnikow zostaje wezwany na przesłuchanie, które toczy się niemal przez całą powieść. Na podstawie samych poszlak śledczy powoli dociera do pewnych faktów związanych z zabójstwem lichwiarki. Można poczytać niezwykle ciekawe rozmowy jakie Raskolnikow prowadzi ze śledczym.
W pewnym momencie Raskolnikow poznaje prostytutkę Sonię, to spotkanie robi na nim wielkie wrażenie, a znajomość zaważy na całym jego życiu. To właśnie jej wyznaje prawdę o morderstwie i od niej oczekuje przebaczenia. Jednocześnie śledczy nakłania Raskolnikowa do przyznania się do winy. Wreszcie mężczyzna ulega i to wykonuje. Zostaje skazany i wysłany na Syberię. Sonia towarzyszy mu w tej podróży.
Z powieści wynika, iż nie jest łatwo przekroczyć granicę moralności, a zbrodnia zawsze musi zostać ukarana. Jednocześnie jest to powieść, w której pokazana jest rola wiary i religii w odkupieniu swoich win. Właśnie to ratuje Raskolnikowa.
